My Strange World

In de winter van 2004 (of beter gezegd zomer 2004) ben ik samen met Laura downunder gegaan voor een 5 weekse trip per camper door Nieuw Zeeland. Hieronder volgt een verslag van onze belevenissen en wie weet heb je er wat aan wanneer je een reis naar Nieuw Zeeland in de planning hebt. En anders is het gewoon leuk om te lezen hoop ik.

Het verslag is chronologisch opgebouwd en de bijbehorende foto's kunnen worden vergoot door simpelweg te klikken op de kleinere foto's (wacht wel ff met klikken tot alle miniatuur foto's geladen zijn).
Tevens is er een mooie routekaart beschikbaar zodat u een beetje kan volgen waar wij ons bevinden in Nieuw Zeeland. De kaart wordt in een apart venster geopend, zodat het makkelijk switchen is tussen de vensters en de kaart niet steeds behoeft te worden geopend.

Singapore

Op Valentijnsdag 2004 moesten we ons na een nacht van stress en laatste zaken regelen vroeg melden op Schiphol. Onze eerste etappe naar de andere kant van de wereld zou ons brengen naar Londen en vervolgens naar Singapore. Daar hadden we een tussenstop gepland om de benen te strekken. We zagen het allebei niet zitten om 24 uur achtereen te vliegen. En achteraf hebben we geen spijt van de tussenstops.

De vlucht verliep vlekkeloos en ik moet zeggen dat ik nog nooit zo'n fijne maatschappij heb meegemaakt om mee te vliegen. Het Australische Qantas is echt perfect. De vriendelijkheid, de luxe aan boord ... alles. Daar kan zelfs KLM niet aan tippen.

Singapore (Stad van de Leeuw) was een leuke stad. Het is een perfecte tussenstop om een dagje te slenteren en wat goedkope inkopen te doen. Want dat kun je wel in deze stad. Of wij alles hebben gezien wat je moet zien. Ongetwijfeld niet. We hebben ons ook niet goed voorbereid op deze stad. Maar één tip willen we wel geven. En dat is het wereldberoemde Raffles Hotel. Onbetaalbaar om te slapen, maar je kunt er wel van een lekkere High Tea genieten. In ieder geval beter dan de ietwat vreemde soepjes die je hier ook kan krijgen in lokale eettentjes.

Nieuw Zeeland

Het heeft even geduurd maar we zijn er. Na in totaal 24 uur in een vliegtuig te hebben gezeten, hebben we voet gezet op Nieuw Zeelandse bodem. We zijn echt doodop van de reis en de jetlag en zijn dan ook blij dat we de eerste nacht een hotelkamertje hebben geboekt. Kunnen we even goed bijkomen voor we linksrijdend ons leven gaan wagen gaan wagen downtown Auckland.

Auckland is de grootste stad van Nieuw Zeeland. Eerlijk gezegd vragen we ons af waarom al die Kiwi's uitgerekend in de grootste en meest saaie stad van Nieuw Zeeland gaan wonen. Er is weinig te beleven in Auckland. Hoewel ... de eerlijkheid gebied te zeggen dat de stad enorm groot is en dat de buitenwijken door gebrek aan hoogbouw en weidse bebouwing een heel ander beeld geven van de stad.
De eerste dag zijn we een beetje gaan slenteren door de stad om bij te komen van de lange reis en hebben uiteraard de skytower van dichtbij bekeken. De skytower is tegenwoordig één van de plekken in Nieuw Zeeland waar je je aan een elastiekje naar beneden kan laten vallen.

Nee deze stad is niet aan ons besteed. Die conclusie konden we wel trekken. Wel is het een leuk plan om in de Auckland zoo te gaan kijken. Daar kun je 's lands trots de Kiwi gaan bekijken alsmede andere (lokale) dieren. In onze ogen een aanrader.

Na de zoo was het als een speer de stad uit zien te komen met ons campertje. En dat is even lastig hoor kunnen wij u meedelen. Links rijden, drukte, nieuw campertje. Alles komt tegelijk op je af. Maar we hebben het overleefd en hebben gas gegeven in noordelijke richting.

Onze eerste overnachting was in Sandspit. Een klein dorpje aan de oostkust nabij Warkworth waar je normaliter met 100 km per uur voorbijrijdt. Niet doen kan ik zeggen. Sandspit Motor Camp is een heel leuke camping waar de eigenaar echt zijn best heeft gedaan er iets leuks van te maken. Het is net een klein openluchtmuseumpje. Een aanrader.

Ons campertje hadden we gehuurd bij Walkabout Rentals. Aanvankelijk waren we erg positief over deze organisatie. Maar later kwamen we erg achter dat ze er toch wat bedenkelijke praktijken op na houden. Maar daarover later meer (Deel 4).

Paihia

Na een nachtje in Sandspit zijn we doorgereden richting het centrum van de Bay of Islands, Paihia. Ondanks dat het zuiden van het Noordereiland kennelijk overstroomd was, troffen wij een zonovergoten en zomers Paihia aan. Het dorpje is één grote aaneenschakeling van hotels en appartementen. Dit dorp leeft op de toeristen. Desondanks is het er heerlijk vertoeven en we zijn hier dan ook een paar dagen gebleven.

Een aanrader om je tent op te slaan is trouwens de camping Falls Motor Inn waar je een mooi uitzicht hebt op de Harurufalls. En dat gewoon in je achtertuin.

Uiteraard mag je in Paihia niet voorbijgaan aan de plek waar geschiedenis is geschreven in Nieuw Zeeland. De plek waar het huidige Nieuw Zeeland in feite is ontstaan en waar de Maori's belazerd zijn door de Engelsen: Waitangi.

Je vindt daar het zogenaamde Treaty-house waar op 6 februari 1840 de 'overeenkomst' tussen de Engelsen en de Maori is opgesteld. Men spreekt over overeenkomst, maar in feite zijn de Maori vreselijk belazerd door twee versies van de 'overeenkomst'. In feite werden de Maori Brits onderdaan na 1840 en elk jaar wordt dit nog gevierd op Waitangi day. In 1940 werd een speciale Maori ontmoetingsplaats, Whare Runanga, gebouwd ter ere van het 100-jarig bestaand van het verdrag. Ook vind je op de Treaty ground de 35 meter lange Maori oorlogskano 'Ngatokimatawhaorua'. Deze kano wordt goed bewaard maar eens per jaar op 6 febrauri gaat hij te water.

Na ons bezoek aan Waitangi hebben we voor de volgende dag een trip geboekt voor het zwemmen met dolfijnen in de wateren rond Paihia. Achteraf zijn we een beetje belazerd denken we. Want het is in Nieuw Zeeland verboden te zwemmen met dolfijnen wanneer ze kleintjes hebben. En volgens mij wisten ze al lang dat er kleintjes waren en hebben ze ons ten onrechte het volle bedrag laten betalen voor het zwemmen. Want dat krijg je niet retour wanneer je niet hebt kunnen zwemmen. Kortom, wij hebben 1 advies: Ga zwemmen met dolfijnen in Akaroa op het Zuidereiland. Daar is de kans groter dat je daadwerkelijk gaat zwemmen. En niet zwemmen met dolfijnen in Akaroa betekent dat je de helft van je geld terug krijgt. Een veel eerlijkere deal. Gezegd moet worden dat het zeewater in Paihia beduidend warmer is ;-)

In de boekjes stond ook dat je een bezoekje MOEST brengen aan Russell. De eerste hoofdstad(dorp) van Nieuw Zeeland. Russell ligt op een 20 à 30 minuten varen van Paihia ... dus dat gingen we even zien. Wel ik kan zeggen dat het echt een dorp is dat bijna niets te bieden heeft. Leuk om even rond te slenteren, maar je vakantie is zeker niet mislukt wanneer je Russell niet ziet. Wel kon je er een schattig kerkje zien waar in de voortuin een belangrijke Maori leider ligt begraven. Vraag me even niet zijn naam. Die is me ontschoten.

Keri Keri + Waipoua Kauri forest

Na Paihia en de Bay of Islands was het tijd om verder te koersen. Dit keer in de richting van Keri Keri. Een dorpje dat niet ver van Paihia ligt. Dit dorpje biedt plaats aan het eerste houten huis van Nieuw Zeeland dat ooit bewoond is geweest door missionaris John Buttler en dat bekend staat als de Kemp house. Naast dit huis vind je dan meteen weer het eerste stenen huis van Nieuw Zeeland, de Stone store. Oorspronkelijk deed dit gebouw dienst als opslagplaats van goederen bedoeld om te verdelen over andere missieposten in Nieuw Zeeland.

Eigenlijk het leukste van Keri Keri kun je vinden in Rewa's village. Dit is een klein openluchtmuseumpje aan de overkant van de rivier. Voor een paar dollar krijg je daar toegang tot een nagebouwd Maoridorp uit vroeger tijden. Erg leuk opgezet en eigenlijk een must om te zien wanneer je wat van de echte oorspronkelijke Maoricultuur wilt opsnuiven in Nieuw Zeeland.

Na Keri Keri zijn we doorgereden na het Waipoua Kauri forest. Dit is in onze ogen een echte must-have-seen. In dit oerbos kun je de woudreuzen vinden als de Tane Mahuta ('God van het bos'). Te Matua Ngahere en de Four Sisters. Dit zijn werkelijk onvoorstelbare bomen van tussen de 2000 en 4000 jaar oud en massieve en indrukwekkende afmetingen. Bij de Tane Mahutu viel ik werkelijk stil en heeft mijn mond denk ik een hele tijd opengestaan van verbazing. Hieronder vind je een foto van de Four sisters. En ergens links onder in de hoek zie je mij staan. Het geeft een aardig idee van de afmetingen wanneer je bedenkt dat ik 195 cm groot ben.

Een leuke tip om te overnachten is de eenvoudige camping midden in het regenwoud. Wat zo mag je het Waipoua forest toch wel typeren. Het is de Waipoua Forest camp en bevindt zich midden in het park naast het Waipoua Visitors centre.

Coromandel

Na het Waipoua forest hebben we een dagje autorijden gepland. Ook dat moet je af en toe inplannen om de grote afstanden in het land te kunnen overbruggen. We zijn dit keer doorgereden tot aan de voet van de Coromandel. Dit is een schiereiland aan de noordzijde van het Noordereiland. Op advies van een Kiwi hebben we een nachtje op de camping in het gehucht Miranda gestaan, Miranda Holiday Park. Daar hebben ze op de camping een heerlijke natuurlijke hotpool. En de camping was veruit de schoonste die we hebben gezien in Nieuw Zeeland. En we moeten zeggen dat vrijwel alle campings in Nieuw Zeeland een ongekende hygiëne standaard hebben.

Op 22 februari zijn we dan vanuit Miranda de Coromandel ingereden. Je rijdt als het ware het schiereiland rond via de weg rond het 'eiland'. En onderweg valt zoals gewoonlijk regelmatig je mond open van het natuurschoon dat je tegen komt. Je moet trouwens wel letten op het feit dat er op het schiereiland geen tankstation is te vinden. Dus zorg dat je benzinetank gevuld is alvorens aan de Coromandel te beginnen.

Ons buikje hebben we gevuld in het plaatsje Coromandel dat 56 kilometer ten noorden van Thames ligt aan de westkust van de Coromandel. Een heel leuk plaatsje dat vroeger vooral bewoond werd door goudzoekers en handelaren in hout. Wat wij niet gedaan hebben, maar wat je wel in alle toeristenboekjes terugvindt is het treinbaantje dat door Barry Brickell is gebouwd en dat 3 km ten noorden van het plaatsje Coromandel ligt. Het heet de Driving Creek Railway and Potteries. Het treinbaantje legde hij aan om zijn materiaal voor zijn kunstwerken uit het bos te halen en dat nu tevens wordt gebruikt om toeristen te laten genieten van het natuurschoon.

's Nachts hebben we overnacht in Hahei. Een dorpje dat aan de oostkust ligt van de Coromandel. Wij hadden werkelijk weer een fantastische plek aan het strand. Een foto van ons uitzicht vind je hieronder. Gewoon weer een perfecte camping. Het loont hier trouwens een beetje vroeg te arriveren om één van de 15 mooiste plekjes aan het strand te bemachtigen. Deze 15 stekjes staan namelijk direct aan de zee en niets is zo mooi dan 's ochtends uit je campertje te stappen en dan het uitzicht te hebben zoals u die hiernaast kan zien.

Vanuit Hahei zijn we de volgende dag naar de Cathedral Cove gegaan. Dit is een door de zee uitgehouwen natuurlijke rotsboog waar je bij eb onderdoor kan lopen naar het strandje aan de andere kant van de rots. Vanuit Hahei kun je hier naartoe wandelen. Wij kozen voor de iets makkelijkere manier en we hebben een groot gedeelte met de auto gedaan. Want je moet sowieso al een flink eind wandelen om bij de Cove te komen. En ik kan u zeggen dat dat geen vlak stukje wandelen is. Maar het is de moeite meer dan waard. Een fantastisch natuurverschijnsel openbaart zich.

Er is nog een mooi natuurverschijnsel te beleven op de Coromandel. Dat zijn de natuurlijke warmwaterpoelen op het strand aan de oostkust (ongeveer 8 km ten zuiden van Hahei). Wanneer het eb is, zie je hordes toeristen een Duitse kuil graven om zich vervolgens te laven aan het warme water in deze kuil. Helaas zouden wij een dag hebben moeten wachten tot het getij zodanig goed was dat we dit ook konden meemaken. Het loont dus om even in het dorpje Coromandel bij de VVV te vragen wanneer het getijde goed is voor deze ervaring. Dan kan daarmee in de planning rekening gehouden worden. Omdat wij dat helaas niet hadden gedaan, konden wij direct door naar onze volgende bestemming: Rotorua.

Rotorua + Lake Taupo

Na de mooie Coromandel was het even schrikken toen we Rotorua inreden. Laura keek mij verschrikt aan en ik keek Laura verschrikt aan. En we dachten beiden hetzelfde ... "Heb jij een pufje gelaten?". Nee dat was toch echt niet zo. Maar het stonk vreselijk naar rotte eieren. We wisten meteen waar we waren: WELKOM IN ROTORUA.

Rotorua, de 'hoofdstad' van vulkanisch Nieuw Zeeland. In Rotorua en omgeving vind je vele werkende geisers, modderpoelen, warm waterpoelen. Van alles. Om de stank een beetje te ontlopen besloten we onze camper op een camping naast Blue Lake te zetten. Vrij van zwavelstank en naast een prachtig meer. De Blue Lake bevindt zich overigens naast de Green Lake. Twee meren die hun naam danken aan de kleur. Echter vonden we de Green Lake net zo blauw als de Blue Lake. Maar dat kan aan ons hebben gelegen.

In Rotorua hebben we een bezoekje gebracht aan het Whakarewarewa-village. Een dorpje dat bewoond wordt door Maori's en dat leeft van het toerisme. Het is werkelijk een heel leuk dorpje temidden van geisers en modderpoelen. Je kan er kennismaken met het traditionele Maorileven. Dagelijks zijn er shows met zang en dans en kunstenaars die houtsnijwerken en tattoo's maken.

Laura heeft een tattoo laten ontwerpen met daarin een gedeelte van haar 'levensverhaal' verwerkt in traditionele Maoritekens. Verder kun je er een traditioneel Hangi maaltijd krijgen. Hangi is een Maori-maaltijd dat op traditionele wijze gestoomd wordt onder de grond. We hebben dat zelf niet genomen, maar Laura heeft wel een in het natuurlijk kokende water gekookte maïskolf gegeten. Hieronder zie je een foto van de Maorivrouw die het netje met de maïskolven uit het water vist.

Het dorpje Whakarewarewa bleek achteraf vele malen leuker te zijn dan het 100% commerciële Tamaki-village. Aan alle kanten aangeprezen, maar ik vond het toch meer geldklopperij. Je wordt met busladingen vol mensen naar een dorp 20 minuten rijden buiten Rotorua gebracht. Daar zie je voor ruim 40 euri per persoon dan een traditioneel Maori welkomstritueel. Daarna mag je met 200 mensen 10 minuutjes kijken naar een nagebouwd Maoridorp. Als je pech hebt en je loopt achter de stoet van 200 mensen dan heb je slechts een paar minuten over.

Vervolgens loop je linea recta door naar de Maori dans en zangshow vergelijkbaar met die in Whakarewarewa-village. Daarna wordt een - ze zeggen - traditioneel Hangimaaltijd (komt gewoon uit een mega-keuken ipv onder de grond vandaan (zoals in Whakarewarewa) geserveerd dat je in 25 minuten op moet hebben want je moet uiteraard nog de souvenirshop in met zijn allen. Na een korte uitleg over hoe de maaltijd onder de grond bereid had moeten en kunnen worden, word je weer van het terrein geleid (het terrein moet immers vrijgemaakt worden voor de volgende busladingen toeristen) en word je weer met de bus naar Rotorua gebracht. Nee, ik ben hier absoluut niet over te spreken. En ik adviseer het Whakarewarewa-village. Daar zie je de echte Maori en krijg je wel een echte hangi-maaltijd voor veel minder geld.

Na Rotorua zijn we zuidelijker gereden in de richting van Taupo. Een relatief kort stukje rijden. Onderweg naar Taupo kom je twee leuke attracties tegen op een steenworp afstand van elkaar. De Huka falls en de Craters of the Moon.

De eerste bezienswaardigheid is de stroomversnelling in de Waikatorivier, Huka Falls. De Waikatorivier is met zijn 425 km lengte de langste rivier van Nieuw Zeeland en werd oorspronkelijk door de Maori gebruikt als handelsroute. Nu wordt de rivier gebruikt voor de stroomopwekking. De vernauwing in de rivier vlakbij Taupo was ooit gemaakt voor deze opwekking. Nu is het gewoon een mooie attractie met wild stromend water en heeft de naam Huka falls meegekregen. Erg imposant om te zien en te horen uiteraard. Want het geluid van het donderende water is niet te missen.

Vrijwel tegenover de Huka Falls vind je de 'Craters of the Moon'. Een vrij toegankelijk landschap dat er uitziet als een maanlandschap. Het krijgt een spectaculair uiterlijk door de stoom die overal uit de grond omhoog komt. Een locatie waar je als amateur fotograaf helemaal los kunt gaan. Het is een gratis attractie en nog één van de leukste ook. Althans dat vond ik. Niet te missen dus.

Na de Craters zijn we doorgereden naar Taupo. Een leuk toeristisch dorpje van waaruit je ook met een boot naar Maori Rockcarvings kan gaan kijken. Dit hebben wij even overgeslagen omdat ons plan was dezelfde dag nog door te rijden naar Napier. En dat zou nog een flinke afstand worden.