Wintersport in Austria 1999
Stel men neme een groep van 9 randgroepjongeren en plaatst ze in een busje op weg naar Oostenrijk. Dan krijg je ongeveer dit:
Staand v.l.n.r.: Rad, Frans, Laura, Michelle, Jürgen, Florinda.
Onder: Richard, Chantal, Raymond
Wij schrijven 30 januari 1999. In het kader van ons resocialisatieproject zijn wij in een gehuurd busje gestopt met de opdracht een week met elkaar op te trekken zonder elkaar een schedelbasisfractuur te bezorgen. Leek ons geen moeilijke opdracht. Leek!
De reis liep wat minder voorspoedig als wij hadden gedacht. Ten eerste was navigator Jürgen regelmatig onder zeil, met als gevolg dat wij in de binnenstad van Köln belandden. Op zich best aardig, maar ons doel was de metropool Uderns in het Zillertal in Oostenrijk, alwaar onze groepspsychiater Frau Fankhauser ons verder zou behandelen. Na 18 uur rijden en 50 kilometers file bereikten we onze tijdelijke inrichting, het huisje van fam. Fankhauser ver buiten de bewoonde wereld. Dit huisje was gehuurd via de goodwill-organisatie Belvilla.
Nauwelijks bekomen van de reis, vond projectdeelnemer Rad het nodig zijn opgekropte emoties te botvieren op geestelijk begeleider Michelle, die na 18 uur reizen niet meer in staat was zich op adequate wijze te verdedigen. Zij was het eerste slachtoffer in een lange rij van uitingen van zinloos geweld (eerste aantekening in het logboek voor Rad).
Reglementen van de inrichting: skiën alleen onder de bezielende leiding van Der Leo. Hoopvol begon Der Leo aan zijn verantwoordelijke taak. Reeds na 5 minuten rees hij zijn armen ten hemel en riep op luide toon:
"Mein Gott, wass für eine erschreckliche Holländische Randgruppe hab' ICH denn hier."
Ook voor groepsbegeleider Michelle (Mariëlle voor Der Leo) werd het allemaal teveel. Een verwoede poging te ontsnappen aan dit onmogelijke stel werd direct afgestraft. Leider Michelle, tiefschnee ....
Niet alleen Michelle had wat moeite met rechtop blijven staan. Achter het restaurant troffen we Chantal aan die nog even moet gaan oefenen op de Oberschenkeltechnik mit dobbelte Halbschwung....
Raymond en Frans hadden emotionele botsingen in de sleeplift nadat zij te laat hadden geconstateerd dat het lengteverschil onderling toch met 40 cm. iets onderschat was.
(Laura: "Mannen kunnen nou eenmaal moeilijk lengte inschatten, niet waar dames?")
Het gevolg was dat Rad, die erachter stond in eerste instantie uitkeek op een anker dat bij Frans onder zijn billen zat en bij Raymond onder zijn oksels. Het volgende moment dat Rad keek hing Raymond echter ACHTER de ankerlift. Rad constateerde vervolgens dat Frans met zinloos geweld Raymond uit de lift wist te werken.(aantekening in het logboek voor Frans). Frans kreeg wroeging en besloot uit solidariteit de laatste kilometers naar boven te lopen.
Beginnende koortslip? Zovirax helpt !!
Naast fysieke inspanning bestond de therapie natuurlijk ook uit de gebruikelijke ochtendsessies. Michelle peilt of er nog onderlinge spanningen en/of vorderingen waarneembaar zijn. Als geen ander weet Michelle de emoties in de groep los te weken.
Omdat Jurgen door zijn energievretende snurkpraktijken gedurende de nachtelijke uren menigmaal te laat op de sessie verscheen werd hij in quarantaine geplaatst. Zijn kamergenoten leden door dit ronkende-vliegtuig-geluid inmiddels aan het Bijlmersyndroom. Tijdens de ochtendsessies kwamen de hierbij behorende emoties vaak heftig los.
Nadat Floor haar ski's in de spagaat had proberen te leggen, begon de après-ski voor Floor direct na de ochtendsessies. Ook Laura wilde zien wat zich onder de sneeuw bevond: de conclusie was snel getrokken ...onder de sneeuw bevond zich ijs, wist Laura na een kort durende confrontatie hiermee te melden.
Gevolg: sterretjes en een gebroken binding...
Ook Richard die veel chocola at viel op door een opmerking van een groepslid dat chocola een substituut zou zijn voor seks. Tijdens de ochtendsessie wendde hij zich dan ook tot Chantal en zei: jij eet wel weinig chocola hè? Waarop ze knikte en Richard ons triomfantelijk toekeek met een blik van:
Zie je wel!
Uiteraard moest er gemediteerd worden om de innerlijke rust van de groepsleden te herstellen. Hiervoor had Der Marielle een mooie plek uitgezocht in Mayrhofen met uitzicht op het Zillertal.
De après-ski bleek uiteindelijk het medicijn om de harmonie in de groep te bewerkstelligen. Michelle blikt terug op een geslaagde week. Eén en ander zal volgend jaar een vervolg krijgen om te bezien of de missie uiteindelijk ook voor de lange duur heeft gewerkt.
De auteurs Frans, Laura en Raymond danken u voor uw welgemeende interesse in ons verhaal. Wij kunnen ons voorstellen dat u de behoefte heeft om te weten hoe één en ander ging tijdens de vakantie in 2000. U vindt dit verslag in de travel sectie.
