Wintersport in Oostenrijk 2000
Uiteraard weer van harte welkom op de site die je het gevoel geeft dat je het nog niet zo slecht hebt op deze wereld. Wanneer je leest hoe anderen het hebben en wat voor problemen zij moeten overwinnen, dan denk je bij jezelf: "Wat heb ik het toch goed".
Maar een groep randstedelingen, rechtstreeks uit de goot van een gemiddelde binnenstad getrokken, is nog steeds erg hard aan het werk om weer een plaatsje te veroveren in in het normaal maatschappelijk verkeer. De basis hiertoe is vorige eeuw gelegd op een wintersportvakantie in Uderns in het Zillertal in Oostenrijk. Nu moet de groep bewijzen dat zij de aangereikte vaardigheden van vorig jaar nog steeds beheersen.
Een aantal groepsleden van vorig jaar waren er dit jaar niet bij, omdat zij reeds met vlag en wimpel waren geslaagd. Zij hadden of een studie af te ronden (Chantal) of hadden een topbaan in het bedrijfsleven aangenomen (Floor). Zij hadden hiermee duidelijk aangegeven bij de organisatie dat een tweede project niet wenselijk dan wel nodig was en dat zij zich zelfstandig staande konden houden in de harde wereld.
Wel meende de organisatie dat het de overgebleven 7 groepsleden iets moeilijker gemaakt moest worden. Hiertoe hebben ze besloten de groep uit te breiden met een drietal nieuwe probleemjongeren (Jeanine, Anne en Daan). De nieuwelingen zijn bij ons, wegens het overweldigende succes van de vorige editie, aangemeld door het Riagg van de steden Amsterdam, Nijmegen en Den Haag. Zij moesten ten eerste zelf profijt trekken uit dit project, maar diende tevens het doel een extra moeilijkheidsgraad te zijn voor de andere leden. Zij missen immers nog de fundamentele normen en waarden, die de andere reeds vorig jaar waren bijgebracht.
De dagelijkse leiding werd wederom op moedige wijze op zich genomen door geestelijk begeleider Michelle. Ondanks de ervaringen van vorig jaar en de geestelijke klap die zij hierdoor zelf had opgelopen, kon zij toch weer de moed vinden om deze ongelofelijk zware taak op zich te nemen.
Uiteraard was door de organisatie weer gekozen voor een landelijke omgeving om de vaardigheden bij te brengen. Door het ontelbare aantal incidenten die vorig jaar binnen de gemeentegrenzen van Uderns door ons toedoen hebben plaatsgehad, moesten we dit jaar uitwijken naar een andere gemeente. Na overleg met de burgemeester van Zell am Ziller is besloten ons kampement aldaar op te slaan. De burgemeester hield zich wel het recht voor ons alsnog, op grond van de plaatselijke verordening, te verwijderen. Dit indien de situatie onhoudbaar zou dreigen te worden.
De vaardigheden die ons zouden worden bijgebracht waren uiteraard weer gecombineerd met de fysieke inspanningen van de skisport om de geest te ontspannen en eventuele opgekropte emoties te ventileren. Een extra moeilijkheidsgraad werd geïntroduceerd door ons bloot te stellen aan de verleidingen van het uitgaansleven in de wereldstad Zell am Ziller in het mooie Oostenrijk. Al met al dus geen makkelijke opgave voor de leden. Hoe het één en ander verliep kunt u lezen in het navolgende verslag.
Vorig jaar bleek de reis naar het kuuroord een bron van frustratie te zijn voor de toch al emotioneel gevoelige groepsleden te zijn. Om te voorkomen dat dit jaar de reis naar het kuuroord ditzelfde effect zou hebben, werd door de groepsleden eensgezind besloten eerder te vertrekken. Het gevolg was dat we weliswaar de file bij Kufstein voor waren, maar dat we te vroeg in Zell am Ziller aankwamen. We hadden afgesproken met onze groepspsychiater Frau Bichler dat we omstreeks 15.00 uur onze inrichting "Dorfblick" konden betrekken.
We waren dus lichtelijk te vroeg (10.30 uur) aangekomen. Michelle probeerde de tijd te verdrijven door een gezamenlijke lunch te plannen. Echter dit was onvoldoende om de tijd te kunnen overbruggen.
Alsof Rad niets had geleerd vorig jaar, begon hij zijn woede en opgekropte emoties weer eens te koelen door het gooien van sneeuwballen naar de andere groepsleden. De plaats van handeling was voor de automatische schuifdeur van de plaatselijke apotheek. Daan probeerde de apotheker extra te irriteren door vlak voor de schuifdeur te staan wanneer een sneeuwbal reeds in zijn richting was gelanceerd. Het interieur van de apotheek moest het derhalve ontgelden. Hoewel vele andere leden inzagen dat deze uitspatting van geweld emotioneel opluchtte, kon Anne nog maar moeilijk omgaan met de losgekomen emoties van Rad. Zij gaf bij Michelle te kennen het absoluut niet te kunnen waarderen dat zij middels sneeuwballen in haar vrijheid werd beperkt. Michelle moest vervolgens alle zeilen bij zetten de andere leden tot rust te manen.
Omdat de apres-ski vorig jaar zo'n gunstig medicijn bleek, werd daar dit jaar extra de nadruk op gelegd. Dagelijks werd dan ook gretig gebruik gemaakt van de vele faciliteiten op dit gebied in Zell am Ziller. Uiteraard moest er wel gewaakt worden voor de ongunstige uitwerking van de alcohol. Al snel bleken Laura en Jürgen hun tae-bo technieken aan te wenden om hun plaats in de groep te kunnen handhaven. Uiteraard konden Rad, Richard en Daan de expressies van geweld enorm waarderen.
Michelle en Jeanine kozen voor een andere aanpak en probeerden zo een betere verstandhouding in de groep te bewerkstelligen. Onder invloed van de alcohol werd dit al snel opgepikt door de andere leden van de groep. Opvallend was dat de onze duitse mede-europeanen aan de bar zich maar moeilijk konden vinden in de nederlandse aanpak. Zij konden, zoals het een echt duitser betaamt, slechts wat vreugde putten uit de vele glazen bier, die door hen werd genuttigd. Wellicht is het een goed idee een duitse equivalent van dit project te starten. Uiteraard zijn wij gastvrij genoeg om de kneepjes van het nederlands gedoogbeleid uit de doeken te doen voor hen.
Om ons niet te afhankelijk te maken van de uitgaansmogelijkheden in Zell am Ziller, probeerde Michelle en de groepspsychiater Frau Bichler ons ook thuis bezig te houden. Ze bedachten een groepsspel om de eensgezindheid te bevorderen. Gekozen werd voor het oud-hollandse spel "Kaartje Blazen".
Gezeten in een kring blaast men om de beurt kaarten van een glas. Degene die de laatste kaart overhoudt moet een glas alcohol adje trekken. Een spel dus waarin het nodige werd gevraagd van de groepsleden. Omdat sommigen zich toch moeilijk konden beheersen was de aangeschafte fles Wodka al snel leeg en moest er beroep worden gedaan op de krat met Zillertaler bier.
Toch bleek al snel dat uitgerekend onze groepsleider Michelle zich had verkeken op de impact van zo'n spel op je fysieke en geestelijke gesteldheid. Waar zij de nodige terughoudendheid en beheersing van haar eigen pupillen verwachtte, bleek zij zelf de fout in te gaan. Tot grote opluchting vond zij in haar directe nabijheid een emmer om de overmatig genuttigde alcohol te kunnen lozen.
De volgende dag moest er uiteraard weer geskied worden als afwisseling op de bovenstaande sessies. Aangezien de dag na het beruchte kaartje-blazen niemand meer in staat bleek enige acceptabele ski-verrichtingen te laten zien, werd gekozen voor de rust. Aangezien Michelle geleid door haar fysieke toestand ook maar moeilijk de groep kon motiveren, besloot zij zich aan te sluiten bij de groep.
Was vorig jaar Floor de ongelukkige, dit jaar was Raymond de pechvogel. Reeds de eerste dag skien moest hij op de rode piste bekopen met een lelijke val. Gevolg was een pijnlijk schoudergewricht. Dit nam niet weg dat hij zich verder onthield van skien of deelname aan andere sessies. Zelfs het kaartje blazen ging hem goed af.
Raymond stak de day after zijn vermoeidheid dan ook niet onder stoelen of banken. Zonder blikken of blozen probeert hij met wijd opengesperde mond de frisse alpenlucht tot zich te nemen. Kennelijk hopend het te kort aan slaap en levensenergie weg te nemen.
De eensgezindheid moest zoals gezegd kosten wat het kost worden bevorderd tijdens ons verblijf in Oostenrijk. Tijdens de ski-sessies werd dan ook vastgehouden aan het slechts gezamenlijk bedwingen van de steile Alpenhellingen.
Alleen Anne kon hier niet altijd aan deelnemen. Zij bezat immers nog niet de primaire skibehendigheid om deel te kunnen uitmaken van de groepssessies. Zij heeft vervolgens in overleg met Frau Bichler haar lot verbonden aan een aantrekkelijke skileraar van skischool Optimal. Opvallend was dat Anne na iedere les met een big-smile de piste af kwam. Tot op heden is nog onbekend of zij werkelijk ski-onderricht heeft genoten of dat de lessen zich concentreerden op andere vaardigheden.
Frans en Rad probeerden zich op velerlei wijzen van de groep te distantiëren. Regelmatig werd hiertoe een andere identiteit aangenomen. Kennelijk hoopten ze op dergelijke wijze de groep ongemerkt te kunnen verlaten. Nog voor het verlaten van de winkel werden ze echter herkend. Poging mislukt...
Verder willen wij u nog wijzen op een poging van Michelle om te ervaren of zij een zelfde formaat mond had als Rad. Beiden gingen de uitdaging aan een robuust Oostenrijks Pepsiglas te verorberen. Hoewel de mannen niet te beroerd waren Michelle een handje toe te steken, faalde zij voor de Pepsi-test. Na de test waren de mannen in de groep toch wat teleurgesteld over de capaciteit van Michelle. Nog even oefenen.
Al met al bleek het project wederom geslaagd. Het heeft uiteraard het nodige teweeg gebracht bij alle betrokkenen. Maar het doel was weer gehaald. Iedereen kan terug kijken op een geslaagde week. De foto's hieronder getuigen van het succes getuige de vriendelijke blikken op de gezichten van de deelnemers. Dat hadden we toch al in geen jaren meer kunnen waarnemen.
Alleen Frau Bichler bleek emotioneel absoluut niet in staat een groep als de onze te begeleiden. Ze is immers gesignaleerd in de wachtkamer van de arts die de schouder van Raymond heeft behandeld. Opvallend waren de vele doosjes Anti-Depressiva die ze met zich voerde. Tot op heden hebben wij niets meer vernomen van Frau Bichler. Wij kunnen slechts hopen dat de medicijnen haar hebben geholpen.
Rest ons nog onze verbazing te uiten over het feit dat u de tijd hebt genomen het hele verhaal tot u te nemen. Wij danken u daarvoor hartelijk.